А.Е. - "Людміла Пракоф'еўна, Вы любіце збіраць грыбы?"
Л.П. - "Ш-што?"
А.Е. - "Грыб-бы збіраць... Па-падасінавікі, па-падбярозавікі, падапенкі..."
Л.П. - "Не, я да гэтага раўнадушна..."
А.Е. - "Я Вам насамрэч спачуваю! Гэта неверагодна - збіраць грыбы. Вось напрыклад возьмем апенкі. Яны растуць на пнях, і калі табе пашанцуе з пнём, то можна сабраць цэлую гару пнёў... ой, я хацеў сказаць, падапенкаў! А вось падасінавікі, яны растуць па-пад асінамі, па-пад бярозамі... І вось бывае знойдзеш лашчынку, і туды... так ідзеш..."
Л.П. - "Э... Па грыбам Вы вялікі майстар..."
А.Е. - "Па грыбам так..."
Л.П. - "У Вас да мяне ўсё, таварыш Навасельцаў?"
А.Е. - "Усё. Мяне завуь Анатоль Ефрэмавіч."
Л.П. - "Я гэта запомню..."

Л.П. - "Вы казалі, што я бесчалавечная!"
А.Е. - "Чалавечная."
Л.П. - "Бяссардэчная!"
А.Е. - "Сардэчная."
Л.П. - "Сухая!"
А.Е. - "Мокрая..."

Л.П. - "Няўжо мяне і праўда ўсе лічаць такой пачварай..."
А.Е. - "Ды не ўсе... І не такой уж і пачварай..."

Ш. - "Вы ўяўляеце: Бублікаў памёр!"
Л.П. - "Як памёр, чаму памёр... Я не давала такога загаду... Як памёр?!"